υπηχώ

-έω, ΜΑ [ἠχῶ]

1. υποδεικνύω, υπαγορεύω («θεὸν διδάσκαλον ὑπηχοῡντα ἐν τῷ ἀδύτῳ τῆς ψυχῆς ἡμῶν παρεῑναι εὐχόμενοι», Ωριγ.)

2. (στην ψαλμωδία) συνοδεύω με τη δική μου φωνή («ὁ ψάλλων ψάλλει μόνος

κἂν πάντες ὑπηχῶσιν, ὡς ἐξ ἑνὸς στόματος ἡ φωνὴ φέρεται», Ιωάνν. Χρυσ.)

αρχ.

1. αντηχώ, αποκρίνομαι με ηχώ, αντιλαλώ («ἔρρηξε δ' αὐδὴν ὥσθ' ὑπηχῆσαι χθόνα», Ευρ.)

2. ηχώ ήρεμα («τὸ εὔπνουν τοῡ τόπου... θερινὸν ὑπηχεῑ τῷ τεττίγων χορῷ», Πλάτ.).